Sığınmak

Konu: Sığınmak C.tesi Ekim 18, 2008 5:58 pm

Koşuyordu... Arkasına bakmadan koşuyordu Kaitlynn. Karanlık kendini belli etmeye başlarken hava iyice soğumuştu. Sırtında ki çanta omuzlarına ağrıtmaya başlamıştı ve burnunun ucuda üşümüş, kıpkırmızı olmuştu. Ama hiçbirşey şuan umrunda değildi. Koşmaya devam etti. Biran önce eve ablasının yanına gitmeliydi. Hogwarts'tan kaçmıştı. Bunu nasıl yaptığını o bile anlamamıştı. Bu bir delilikti. Ama yapmak zorundaydı. Hogwarts'ı hiç sevmemişti ve orada okumakta istememişti. Bunca sene sırf birkaç işe yarar şey öğrenmek için orada kalmıştı. Ama artık hiçbirine ihtiyacı yoktu. Yaşıtlarına oranla çok daha fazla büyü biliyordu. Artık ablasının yolundan ilerlemek için hiçbir engeli kalmamıştı. Onun gibi bir Ölüm Yiyen olmaya karar verdiğini duyunca ablasıda mutlaka sevinecekti. Ama bu onu çok zor duruma düşürebilirdi. Sonuçta o gizli bir ölüm yiyendi ve Hogwarts'ta profesörlük yapıyordu. Hogwarts'tan kaçtığını herkes öğrenecekti ve bu kez bütün gözler ablasına çevrilecekti. Bunun için kim bilir kaç kez kaçmaktan vazgeçmişti. Ama artık olan olmuştu ve geri dönüşü kesinlikle yoktu. Koşmaya devam etti. Çok geçmeden büyük ve ihtişamlı bir malikanenin dış kapısı önünde durdu.

Hızla anahtarını çıkarıp kapıyı açtı ve içeriye girdi. Ev karşısındaydı. Üst katlardan bir-iki odanın ışığı yanıyordu. Bahçe ıssızdı. Bir iki saniye olduğu yerde kalıp nefes alıp verişini düzene sokmaya çalıştı. Daha sonra dış kapıdan başlayıp evin kapısına kadar uzanan ve bahçeyi ortadan ikiye bölen taş yoldan yürümeye başladı. Kapının önüne gelince anahtarını birkez daha kilite soktu ve elinden geldiğince sessiz olmaya çalışarak içeriye girdi. Ablası büyük ihtimalle evdeydi. Kapıyı sessizce kapatıp parmak uçlarında ilerleyerek salona geçti. Omuzlarını ağrıtan çantasını kapının köşesine bıraktı ve derin bir nefes alıp usulca ışıkları yaktı. Hızlı adımlarla içerideki koltuklardan birine yerleşti. Herzaman rahat rahat oturduğu koltukların üzerinde şimdi huzursuzca kıpırdanıyordu. Ablası eğer yukarıdaysa mutlaka ayak seslerini duymuş olmalıydı ve heran içeriye gelebilirdi. Yavaşça kapşonunu geriye doğru itti ve bağlı olan saçlarını açtı. Üşüdüğünü hissediyordu. Ablasını okuldan kaçtığını nasıl anlatacaktı? Ablası onu severdi ve anlayışla karşılayacağınada emindi. Fakat onu zor duruma soktuğu düşünülürse pekte sıcak davranmayabilirdi. Kafasında soru işaretleri gezinirken merdivenin olduğu taraftan gelen ayak seslerini işitti. İşte geliyordu. Gözlerini kapatıp derin bir nefes daha aldı. Hazır değildi ama şu dakikadan sonra artık bunun pek bir öenmi yoktu. Gözlerini açıp parlak bakışlarını merdivene yöneltti...