Gece Karanlığında Hogsmeade/Garip Bir Karşılaşma

Soğuk bir gece yarısı İsabella dışarı çıkmak istemişti.En yakın yer Domuz Kafası olduğundan oraya gidip oturmaya karar verdi.İçeri girdiğinde dükkan sahibinden başka hiç kimse yoktu.Pencere kenarına yakın bir masaya oturdu.Masalarda neredeyse çatlayacakmış gibi duruyordu.

Bu masalar zaten çok eskiydi.Ama Dükkana farklı bir hava katıyordu.İçeri ürpertici olsa da her yerden iyiydi.Bir yandan da kafasında bir düşünce vardı."Acaba söylemeyi başardı mı ?" Ama artık hiç bir şey düşünmemeye karar verdi.Çünkü düşününce hep bir aksilik olur, hep bir sorun yaşardı. "İsabella artık bütün bunları düşünmeyi bırak!" Hiç bir şeyi kafasına takmayıp hayata iyi yönünden bakarak devam edecekti.

Karanlığın içinde parlayan bir madalyona benzeyen dolunayın ışıklarını siyah bulut kümeleri engellemeye çalışırken, genç bir kız karanlık sokakta ilerliyordu. Saçları bir o yana bir bu yana savrulurken rüzgâr yüzünü adeta kırbaçlıyordu. Adımları sıklaşırken, boynuna sardığı atkının çözülüp yere savrulduğunu farketmedi. Burnunun ucu soğuğun etkisiyle kızarmış, parmak uçları kıpkırmızı olmuştu. Gözlerini kırpıştırarak yürümeye devam ediyordu. Gecenin bu saatinde, kışın bu ayazında domuz kafası gibi bir bara gitme çabaları onun anormal olduğunu kanıtlamaya yetiyordu. Evde Ryan ile birlikte oturup televizyon izlemek kadar eğlenceli bir şey olamazken o hiç beklenilmedik bir şey yapmış, gece karablığında –sözde- Hogsmeade sefası yapmaya kalkmıştı. Ayakkabısının çıkardığı sesin ne kadar sinir bozucu olduğunu düşündü bir an. Sokağı dolduran tek ses hızlanmış adımlarının çıkartığı “Tık” sesiydi çünkü. Bu sessizlik onu geçmişe götürüyor, babasının onu hapsettiği karanlık odayı gözünde canlandırıyordu. Henüz küçük bir çocukken çektiği eziyetler aklına geldikçe sokak daralıyor, midesine derin ağrılar saplanıyordu. Artık birçok şey eskisinden farklı olduğunu hatırlattı kendine. Geçmişi hatırlamak ona acıdan başka bir şey vermiyordu çünkü.

İnsan seslerinin çoğaldığını düşünmesiyle gıcırdayan domuz resimli tabelayı farketmesi bir oldu. Gecenin bir yarısı açık kalan tek yerdi belkide Domuz Kafası. Olémph hiç tereddütsüz adımlarını kapı girişine yöneltti. Başını sokacak sıcak bir yer bulduğu için şanslıydı aslında. Onu asıl endişelendiren bunu Ryan’a nasıl anlatacağıydı. Ona söz vermişti yazları başını belaya sokmayacağına dair. Şimdi blöf yapıp bir ton yalan uydurması, ardından Ryan’ı buna inandırması gerekecekti. Kafasını kurcalayan düşünceler cam kenarında oturan tanıdık bir kızı farketmesiyle bir süreliğine rafa kalkmıştı. Buğulanmış mavi gözleri sevinçle parlarken hiçbirşey söylemeden kızın bulunduğu masaya doğru ilerledi. İsabella’nın sarı, düz, omuzlarına dökülen saçları yuvarlağımsı yüzüyle çok iyi uyum sağlamıştı. Olémph onun çok tatlı bir yüze sahip olduğunu düşünürdü. Davranışları tatlı yüz ifadesini daha belirgin hale getirdiğinde ondan etkilenmeyecek erkek tanımıyordu. Yine de dalgın ifadesi, kararsız bakışları ve gecenin bu saatinde burada oluşu Olémph’e son derece garip gelmişti. Onu henüz farketmiş olmasa da İsabella’nın karşısında bulunan çürümüş sandalyeye oturdu.

“Merhaba İsabel,” kızın irkildiğini farketmiş olsa da bozuntuya vermeyerek kafasındaki bir soru işretine cevap aradı. “seni bu saate buraya getiren nedir ?” burnu eskisi gibi koku alma fonksiyonuna kavuşmuş olacak ki ağır içki kokularını netçe algılayabiliyordu. Duvara asılmış dondurulmuş hayvan şekilleri barı daha garip kılıyordu. Barın sahibi olan yaşlı adam ise Olémph geldiğinden beri bardakları siliyor, sandalyeleri düzeltiyordu. Bir kez daha bu saate burada olmaması gerekitğini hatırlayarak birkaç saniyelik mide sancısına maruz kaldı. Hala Ryan’a ne cevap vereceğini bulamamıştı. Yine de uzun zamandır görmediği arkadaşı İsabella’yı görmüştü, bu bile bir bahane sayılabilirdi. Yazın aralarını ne kadar açtığını anlaması uzun sürmedi. Eskiden birbirlerine karşı daha sıcak olduklarını düşünüyordu.

Düşünceli duygular içinde iken arkadaşı Olemph'inin karşısına oturduğunu fark etmemişti.Düşünceleri kafasından silip Olemph'e "Merhaba nasılsın ?" dedi sorununu belli etmemeye çalışarak.

Zor konuşabiliyordu.Soğuktan titremesi de cabası tabii.Olepmh'i görmek ona iyi gelmişti aslında.Bir an için ona herşeyi unutturmuş gibiydi.

Hayatta en sevdiği arkadaşıydı.Birlikte gülüp eğlenmişler, birlikte üzülüp birlikte ağlamışlardı.İsa Olemph'i kardeşi gibi görüyordu.Bazı arkadaşları yanında olmazken Olemph her zaman onun yanında olmuştu.

Sorusuna soruyla cevap verilmesi pek hoşuna gitmemiş olsa da buruk bir “İyi” kelimesi çıkarabilmişti ağzından. Bir süre öylece birbirlerini süzmeleri Olémph’e sıkıcı gelmeye başlıyordu. İsabella kesinlikle normal değildi ve nedenini de Olémph’e anlatmaya pek niyeti yoktu. Yüzüne çarpık bir gülümseme yerleştirdikten sonra, İsabella’nın masanın üstünde duran elini kavradı. Güven vermek istercesine sıktı ve bakışlarını gözlerini sürekli ondan kaçıran Isabella’ya sabitledi. “Neyin var İsabel ?”

Onu gerçekten takmıyor olsaydı eğer, tipik bir Hufflepuff duygusallığı adını takar, konuyla ilgilenmeyi reddederdi. Fakat her seferinde ona daha yakın hisseidyordu kendini. Onun üzülmesi canını yakıyor, aklının bir köşesine takılıp kalıyordu. İlk defa birine karşı bu derece bir arkadaşlık duygusu besliyordu belkide. Boynunu kaşırken Ryan’ın ona doğum gününde hediye ettiği atkının olmadığını farketti. İçini endişe kaplarken İsabella’yı bu halde bırakıp basit bir atkıyı aramaya gidemeyeceğini anladı. İki dakikadır yerinde rahatsızca kıpırdanıyor, dudağını ısırıp elleriyle masaya ritim tutuyordu. İnsanlar neden bu kadar gizli kapaklı bir hale bürünmek zorundaydılar ? İçinden geçenleri ifade etmekte neden bu kadar zorlanıyorlardı ? Bazen insanları çömek gerçekten imkânsız bir hal alıyordu. “Bana anlatabilirsin… istersen tabii.”

RP DIŞI : Isabelle lütfen her cümle sonrasında bu kadar boşluk bırakma. Biçimsiz gözüküyor. Wink

Dip Not -> Olémph süper gidiyorsun. (: