Dave.

- Koronun neden Hogwarts bahçesinin bu kadar uzağında olduğunu merak etti bir an için. Bu havada o kadar yolu yürümek daha önce hiç eziyet gibi gelmemişti ona. Ama şimdi bir kırbaççasına yüzüne çarpan rüzgarı hesaba katınca okuldaki cisimlenme yasağına lanet okudu. Yine de ona asırlar sürmüş gibi gelse de kısa süre sonra kuyuyu çevreleyen ve dikenler barındıran sık çalıların olduğu yere varmıştı. Bu sefer tüm bedenini yolmaya ve kanatmaya niyeti yoktu. Asasını eldivenlerin bile soğuktan korumayı başaramadığı parmaklarının arasına aldı ve mırıldandığı birkaç sözcüğün eşliğinde çalıların birbirinden ayrılarak yolu serbest bir hale getirmesini izledi. Kendinden gayet memnun bir ifadeyle eski kuyunun yanına gitti ve gözlerini kısarak içine baktı. Şimdi dolunayın da yardımıyla gayet net bir şekilde görebildiği kuyu ne kadar da masumane bir görüntü sergiliyordu. Oysa içinde ne iğrenç şeyler barındırıyordu. Silkindi ve sol elindeki eldiveni çıkarıp diğer elindeki asayla avucuna bir çizgi çizdi. Saniyeler sonra bu çizgiden akan kanlar dolunayın yansımasının vurduğu kuyuya damlamaya başladı. Ve şimdi ona bütün bir dönemi rezil eden kutuya bir yandan tiksinti, diğer yandan da hayranlık barındıran bir ifadeyle bakıyordu. Hala elinden akan kanları umursamadan kutuyu suyun içinden çıkardı. İşte elinde tutuyordu onu. Hayatını ellerinden alan gerçekleri barındıran kutu parmaklarının arasındaydı ve onu açmak için sadece birkaç kelimeye ihtiyacı vardı. Onu özenle tutup asasını içi içe geçmiş kuzgun ve yılan sembolünün birleştiği noktaya dokundurdu. Kelimeler iki dudağının arasından döküldüğünde ise kutunun üzerindeki her sembol yeşilin en açık tonlarından birine bürünüp parlamaya, etrafa ışık saçmaya başlamıştı. İlk anda onu açmayı başardığını düşünen Dave sonrasında kutunun bu şekilde açılmadığını hatırladı. Nerden olduğunu bilmediği iki farklı noktanın birbirinden ayrılması gerekiyordu, öyleyse tam anlamıyla başaramamıştı. Belki sözcükleri yanlış telaffuz etmişti ya da söylememesi gereken bir şey söylemişti.