Güneşli Bir Öğle Vakti~

Sıcaktan alnından süzülen ter damlasını eliyle sildi.Mavi gözleri ileride tanıdık birkaç kişi arıyordu.Bu sıcakta göl kenarında ne halt yediğini bilmiyordu ama sıkıntıdan nereye gideceğini şaşırmıştı.Arkasından yürüyen bir grup Slytherinli kız grubunun kıkırdamaları kulağına çarparken sinirle gözlerini devirip yürümeye devam etti.Son günlerde yaşananlar canını sıkıyor dersleri bile dinleyesi gelmiyordu.

Woldemort dönmüşmüydü?Yani-Harry'e inanıyordu evet ama..Eğer dönmüşse..O zaman tehlikede olan sadece büyü dünyası değildi.O gelip Harry'i bulacak ve öldürecekti.Öldürecek miydi?Ya ailesi?Onlara nolacaktı?
Kafasına inen küçük bir taşla asasını kavradı ve telaşla etrafa bakındı.

"Aptal Slytherinliler!"diyerek 3.sınıf birkaç erkek çocuguna doğru asasını yöneltip kaçışmalarını izledi.Nasıl olurda bu kadar aptal olabiliyorlar diye geçirdi içinden.

Sinirden kıpkırmızı olmuştu.Başını ovuşturarak ilerlemeye devam etti.Abileri sayesinde sayısız küfür biliyordu ve birini savurmamak için dudagını kanatma derecesinde ısırıyordu.
İlerde tanıdık yüzler oldugunu farketti.Kalbi sanki yerinden çıkıp koşacak gibi atmaya başlamıştı.Evet-evet ilerde kesinlikle tanıdık birileri vardı.Ona arkaları dönük olan Harry,Ron ve Hermione ye doğru yürüdü.

Bir kız grubu aptal aptal konuşurken Ginny daha da sinirlendiğini farkediyordu.Onlara sert bir bakış atarak arkadan Harry birşeyler konuşurken uyuyan Ronald'ın kafasına bir tane indirdi.
"Hey Ronald Weasley.Harry sana birşey anlatmaya çalışıyor sanırım bir gün olsun miskinliği bırakıp uyanır mısın??Tanrımm ne kadar da duyarsızsınn.Selam Hermione." dedi gülümseyerek.

Sıcak, Hermione için ensesinde topladığı zaten kabarık olan saçlarını daha da çekilmez hale getirmiş ki Harry Göl kenarındaki iri meşenin gölgesinde oturmayı teklif etti. Meşeye doğru ilerlerlerken Ron miskinlikten hortlağa dönmüş de olsa çevresindeki alt sınıflara laf söylemekten geri kalmıyordu. En son bir ikinci sınıf Hufflepuff'ın kendisine çarpması üzerine ağız dolusu küfür savurunca kitaplarını koltuğunun altında zapt etmeye çalışan Hermione refleks olarak "Ron ağzını topla!" diye onu azarladı.

"Aptal Epskalisia! Az önce buradaydın... Haydi..."
Hermione ancak kendisinin duyabileceği bir sesle söyleniyordu. Az evvel öğrendikleri -Ron'un öğrenmemek için direndiği- Epskalisia iksirinin püf noktalarını not ettiği parşömeni arıyordu ve sanki parşömen bulunmamak için özelikle büyülenmişti...
"Düşünüyorum da acaba… yani,"
Hermione'nin meşgalesi, Harry'nin sesini bastırmakta hiç zorluk çekmedi.
"Hey!"
Bu ses tonuna değil Hermione'nin bilinci, küstahlığı akıl damarlarına sis perdesi çekmiş Malfoy bile kayıtsız kalamazdı. Huzursuzca başını kaldırırken Ron da şekerlemesini yarım bırakarak "Pardon, abi," dedi. "bir şey mi söyledin?" Harry, etrafa şöyle bir baktıktan sonra devam etti; "Diyorum ki acaba… Yani Hagrid’e gitmenin başka yolları da var."

Hermione oturuşunu düzeltti. Annesi ve babasının diş hekimi olduğundan nasıl eminse, Harry'nin de görünmezlik pelerininin yardımıyla gizlice Hagrid'i ziyaret etmeyi teklif edeceğinden öyle emindi. Bu hiç hoşuna gitmemişti. Harry'ye gözleriyle "Bunu düşündüğüne inanamıyorum." dedi. Ama Harry özgüveninden bir damla eksiltmeden konuşmasını sürdürdü:
"Onunla doğru düzgün konuşamadık bile, bir şeyler gizlediği kesin…"
Hermione gözlerini devirdi. "Harry gerçekten ne söylediğinin farkında değilsin. Bu çok tehlikeli. Düşünmen bile hata... Üstelik Umbridge Hagrid'in etrafında giz sürücü gibi dolaşırken!"

Harry gözlüğünü düzeltti. Hermione onun cümlelerini onlarca kez aklında kurduğundan o kadar emindi ki... Tam hararetli bir konuşmaya başlayacak gibi elini gözlüğünden çekip ağzını açıyordu ki büyük çınarın ardından aniden çıkan Ginny -ya da Hermione mevzuya kendini öyle kaptırmıştı ki Ginny bir süredir orada duruyor olsa bile bunu farketmemişti- Ron'un kafasına okkalı bir şaplak indirdi.
[i]"Hey Ronald Weasley.Harry sana birşey anlatmaya çalışıyor sanırım bir gün olsun miskinliği bırakıp uyanır mısın??Tanrımm ne kadar da duyarsızsınn."
Ron tatlı uykusundan artık gerçekten uyanmış gibiydi. "Ben Harry'yi dinliyorum!" diye hiddetle inledi. Ginny o içten gülümsemesiyle "Selam Hermione"
"Selam Ginny."

Ginny'nin bu ani gelişinden gayet memnun olan Hermione aynı içten gülümseyişi Ginny'ye takdim etti. Çimlerin üzerinde yaydığı parşömen rulolarını toplarken başını kaldırıp Ginny'ye "Otursana..." dedi. Ginny narince Hermione'nin yanına kondu. Harry'nin inadının konuyu unutmayacağını bildiği için sessizliğin daha fazla uzamasına mani olan Hermione bambaşka bir şeyden bahsetti: "Dean Thomas'la nasıl gidiyor? Yani... Bilirsin..." En acemi olduğu konuyu seçtiği için kendine bir dahaki sefere bunu yapmaması gerektiğini hatırlatacaktı... Harry'nin Ginny geldiğinden beri sesinin çıkmıyor olması da bir ayrı kuşku uyandırıcıydı...

Hermione Çimlerin üzerinde yaydığı parşömen rulolarını toplarken başını kaldırıp Ginny'ye:

"Otursana..."dedi.Ginny bir anlık tereddütle oturup oturmama arasında kaldı.
Bir konuşmanın tam ortasına girmiş,birşeyleri engellemiş gibi hissediyordu.Ama oturmaktan kendini alamadı.Narince Hermione'nin yanına oturup bakışlarını Harry'e çevirmemeye çalışarak Hermione'ye döndü.Sohbet etmek için doğru zaman mıydı bilemiyordu.Ama Hermione'nin sorusuyla kıpkırmızı olmuştu..

"Dean Thomas'la nasıl gidiyor? Yani... Bilirsin..." Kan yüzüne hücum etmişti.Hermione neden bunu yapmıştı ki?Harry'nin yanında?Kendisine Harry'den uzak durup onu rahat bırakmasını,böylece belki de ilgisini çekebileceğini o söylememiş miydi?Bunun üzerine Ginny Dean ona çıkma teklifi edince onunla çıkmış,Harry'e olan ilgisinden birazcık olsun kaçmaya çalışmıştı.Ama olmuyordu ne Dean ne de etrafında ona ilgi duyan diğer erkekler Ginny Harry'i gördüğündeki kadar heyecanladırmıyordu..
Değil görmek bazen adını duymak bile içinde bir Anka'nın küllerinden yeniden doğmasına yetiyordu.
Göz ucuyla Harry'e baktı ve hemen gözlerini kaçırarak kafasını çevidi aynı anda sinirinden kıpkırmızı olmuş Ron'un çemkirmesini yüzüne çarparken buldu.

“Bak,” dedi Ron işaret parmağını Ginny’ye doğru sallayarak. “O çocukla dolaşırken dikkatli olsan iyi edersin.”
Ginny sinirinin tepesine çıktığını biliyordu ve sakin olmaya çalışıyordu çünkü sakin olmazsa erkek kardeşi Ron'u bir pelteye çevirebilirdi.
Tam ağzını açacaktı ki Ron devam etti:

“Yani… hiç değilse,” dedi göz ucuyla Harry’ye bakıp tekrar Ginny’ye dönerken “Daha düzgün biri olabilirdi…"
Hahhh.Harry'e neden bakmıştı ki.Lanet olsun o da mı anlamıştı Harry'e olan ilgisini.Hayır Harry'yi artık umursamadığını kanıtlamalıydı.Çünkü bu Harry'e aşık kız kardeş modu üzerine iyice yapışmıştı.

"Öncelikleeee."dedi işaret parmağını neredeyse Ron'un gözünün içine sokacak gibi sallarken"Bana bir daha o parmağını kaldırma!"dedi göz ucuyla Harry'e bakıp tekrar Ron'a dönerken

"Ve ikincisi Dean hiç de saman kafa değil gayette akıllı.Ve..." dedi Harry'e bakıp tekrar Ron'a döndü"Ve..çok da yakışıklı.."dedi sinirle hafiften kekeleyerek.
Ardından sakinleşmeye çalıştı ve Hermione'ye dönüp keşke burda sormasaydın bakışı atıp gülümsedi.

"İyi gidiyor.Ne bilim beni çok seviyor."dedi ve eline bir parşümen kağıdı alıp incelerken konuşmaya devam etti.

"Herneyse Ronald senin aşk meselelerin nasıl?Henüz birini öpemedin diye kız kardeşine karışmandan bıktım artık."dedi dalgacı bir ses tonuyla.Ron'un deli olacağını biliyordu.Ama haketmişti ,sonuna kadar..

Harry, daha kendine neler olduğunu çözemeden ani bir tartışma patlak vermişti. Ron, ona aynı alev alev bakışla karşılık veren kız kardeşine doğru işaret parmağını sallayıp “Bak,” dedi “o çocukla dolaşırken dikkatli olsan iyi edersin. Ayrıca o saman kafada ne buluyorsun hiç anlamıyorum… Yani… hiç değilse,” dedi göz ucuyla Harry’ye bakıp tekrar Ginny’ye dönerken “Daha düzgün biri olabilirdi…”

Harry yutkunarak bakışlarını kaçırdı. İçindeki sesin, Ron’un Dean hakkında söylediklerini onaylayışını ve Ginny’nin ona zaafı olduğu günlere duyduğu ani özlemi bertaraf etmek istercesine Ron’a Ginny’ye karışmaması gerektiğini söylemeyi düşündü ama daha o ağzını bile açamadan Ginny’nin çileden çıkmış sesi duyuldu.

"Öncelikleeee bana bir daha o parmağını kaldırma! Ve ikincisi Dean hiç de saman kafa değil gayette akıllı.Ve..." dedi Harry'e bakıp tekrar Ron'a döndü "Ve..çok da yakışıklı.."

Harry, bardağın giderek artan baskısından dolayı bir kez daha rahatsızca kıpırdarken aynı zamanda da Dean’i yumruklama isteğini bastırmaya çalışıyordu. Daha o ağzından ne çıktığını anlayamadan “Bence yakışıklı değil.” dedi. Bunun üzerine Ron, Ginny ve Hermione ona inanamaz bir şekilde baktı. Harry, kendini Snape’in İksir sınıfında, sırf onu zor duruma düşürmek için sorulmuş bir soruya alakasız bir cevap vermiş gibi hissetmişti. Bir an sonrasında ise gölün dibine kadar dalıp bir daha da ordan çıkmamak için neler vermezdi… Çünkü Hermione garip bir bilmişlik edasıyla ona bakıyordu, buna daha fazla katlanamayacağını hissedip Ron’a döndüğünde cevap arayan bakışlarla karşılaştı. Ginny’ye bakmayaysa ancak “Şey… Yine de çok iyi biri olduğu kesin. Ben Dean’i çok severim.” derken cesaret edebildi.

Kafası adamakıllı karışan Harry, daha fazla konuşmamaya karar vermişti. Umbridge gelse de onları bir an önce okula dönmeye zorlasa diye düşünmeye başlıyordu çünkü ne kadar ona bakmıyor olsa da Hermione’nin o bilmiş edasıyla kendini dikkatle süzdüğüne emindi. Neyse ki Ron bir şey anlamadı diye düşündü Harry. İçindeki ses ona “Neyi anlamadı?” diye sordu ama buna verebilecek bir cevap bulamadı.

"Herneyse Ronald senin aşk meselelerin nasıl?Henüz birini öpemedin diye kız kardeşine karışmandan bıktım artık."

Harry, Ginny’nin gerçekten ileri gitmiş olduğunu düşünüyordu. Yüzünün rengi kırmızıdan vişneçürüğüne atlamakta olan Ron da bu düşüncenin doğruluğunu kanıtlamıştı. Şimdi, daha önce hiç olmadığı kadar gergin görünüyordu. Kendini sıkmaktan yanakları şişmişti. Harry Ron’un yüz ifadesini, üç sene önce, Malfoy’a yaptığı büyü geri tepip de bütün bir günü sümüklüböcek kusarak geçirdiği zamanki yüz ifadesine benzetmişti.

Hermione Ginny'yi duyuyordu ama aklı Harry'nin beklenmedik tepkisindeydi. Ginny'ye karşı boş olmadığını biliyordu ama böyle tepkiler vermesini de beklemiyordu. O daha Harry'nin söylediklerini anlamlandıramamışken Ginny ile Ron arasında sözlü kapışma başladı. Ron birden, sakin yüz ifadesinin ortasında sinirinin yansımasını taşıyan alevlenmiş masmavi gözlerini Hermione'ye dikip “Tabii bu konuyu açmana şaşmamalı.” dedi. Burnu havada ifadesi sesini de kontrol etmesini sağlamış olacaktı ki bir sonraki cümlesinde bu kontrol devre dışı oldu.
“Ne de olsa böyle konularda en deneyimlimiz sensin. Daha aramızdan, öyle ünlü Quidditch oyuncularını baştan çıkarmayı başarabilen biri daha çıkmadı. Kendini inanılmaz derecede şanslı falan hissediyor olmalısın.” dedi sonlara doğru yavaş yavaş yükselen mağrur bir sesle.

Önce olan bitene anlam veremeyen Hermione bir saniye içinde hiddeti yüzünde hissetti. Yanaklarının aldığı rengin ateşini gözlerinde hissediyordu. Öfkeden burun delikleri büyümüştü.
"Se-sen- " istemsizce gözlerini kırpıştırdı. "Sen... NE!?" son kelimeyi haykırarak söylemişti ve artık öfkesinin kulaklarından çıktığını hissedebiliyordu.

"Ben- Kimseyi- Baştan ÇIKARMIYORUM RONALD! Sen- Nasıl bana-" hışımla etrafına bakındı. Ginny'nin önündeki parşömenler de dahil çimlerin üzerinde ne var ne yoksa savurmaya başladı. "LANET ASA!" Ron'un huzursuzca kıpırdandığını farkedince
"SAKIN KIPIRDAMA RONALD!"
Tam o anda Harry'nin ona "Asla olmaz." der gibi bakan yüzünü gördü. "Harry, ver onu. HEMEN!" Her şey bir-iki saniye içinde olmuştu ama Hermione kendini yıllardır kaynayan bir volkan gibi hissediyordu.
"VER ASANI!"

“Sen- Sen bana- Sana ne benim öptüğüm kızlardan?!”

Harry bunun düpedüz yalan olduğunu çok iyi biliyordu. Birlikte geçirdikleri beş koca sene boyunca Ron’la bir günleri bile ayrı geçmemişti, eğer dördüncü sınıfta konuşmadıkları birkaç hafta içinde Fleur Delacour’u öpmediyse –ki Harry böyle bir şey olmadığına yara izinin araba kazasında meydana gelmediğine emin olduğu kadar emindi- başka birini öpmüş olduğunu hiç sanmıyordu. Hatta öpmek bir yana, Ron’un Hermione dışında bir kızla oturup sohbet ettiğini bile görmemişti.

“Ne de olsa böyle konularda en deneyimlimiz sensin. Daha aramızdan, öyle ünlü Quidditch oyuncularını baştan çıkarmayı başarabilen biri daha çıkmadı. Kendini inanılmaz derecede şanslı falan hissediyor olmalısın.”

Harry, nasıl olup da Viktor Krum konusuna gelebildiklerini merak etti bir an için. Ama bunu düşünmeye fırsatı olmadan en az onun kadar kızarmış ve toplu olduğu halde kabarık görünen kahverengi saçları elektriklenmiş Hermione’nin çileden çıkmış sesini duydu. "Ben- Kimseyi- Baştan ÇIKARMIYORUM RONALD! Sen- Nasıl bana-" Harry, etrafa saçılmış parşömen ruloları arasında, o kargaşada fark edilmemesini umarak asasını aldığı gibi cebine attı. Şimdi istediği en son şey en yakın arkadaşının bir o kadar yakın olan diğer bir arkadaşını lanetlemesiydi ve Hermione’nin büyülerde ne kadar başarılı olduğu göz önüne alınırsa Ron’u bir sedyeyle St Mungo’ya taşımak zorunda kalabilirlerdi.

"Harry, ver onu. HEMEN!" Harry başını ‘Hayır’ dercesine iki yana salladı. Şimdi Umbridge çıkıp gelse gerçekten çok yerinde olurdu diye düşünüyordu ama aksi, ilk kez gelmesine ihtiyaç duyduğu bir anda Umbridge ortalıklarda yoktu.

Ah hayır.. Ginny bunu yapmak istememişti.. Ronald'ın konuyu buraya çekebileceğini tahmin etmeliydi.Oysa en iyi o biliyordu bunu ne kadar da içerlediğini.Daha ne olduğunu anlamadan aralarındaki kavganın yön değiştirip Hermione ile Ron'un arasına girdiğini farketmesi uzun sürmedi.
Kafasını çevirdiğinde Hermione'nin ayağa kalkıp Ron'u Kaymak birası içinde boğmak isteyen yüzüyle asasını ararken buldu.Biri hemen birşeyler yapmalıydı lakin erkek kardeşini bir böcek olarak görmek istemiyordu.-Tamam,arada sinir bozucu olabiliyordu ama sonuçta o Ronald'dı.Doğası öyleydi.En azından Ginny'e göre..

“Tabii baştan çıkarmıyordun… ‘Ah! Daha önce kimse için böyle duygular beslemediğinden söz etti!’ Baloya onunla giderken gayet baştan çıkarmış ya da çıkarılmış görünüyordun ama. Aaa tabii, belki sen süper Quidditch oyuncusu ve Üç Büyücü Turnuvası şampiyonu Viktor Krum’dan başkasını görmediğin için onu da fark edememişsindir!” diye bağırdı Ron.

Böyle konuşmaya devam ederse Hermione birazdan değil asa,elleriyle onu boğacaktı.Kıskançlık insanları ne hallere sokuyordu..Ron şimdi bu konuyu açmak zorunda mıydı?
Az önce Dean konusundan kaçmak için herşeyi yapardı ama şimdi o konuya dönmeye bile razıydı.

"Hey hey heyyy.."dedi ayaklanıp Hermione ve Ron'un arasına girerek gülümsedi."İsterseniz Dean konusuna tekrar dönebiliriz?"bu saçma konuşma ortamı daha da salaklaştırdığı için devam etti.

"Pekala Ronald-Hermione neden oturup daha ciddi konuları düşünmüyoruz?Burada hayatı tehlikede olan biri varr..?"dedi Harry'le göz göze gelmemeye çalışarak onu gösterirken.Bir yandan da elleri iki yana açılmış vaziyette ikisinin arasında kalmıştı.

Ron'un patavatsız tavırları Hermione'yi çileden çıkarmıştı. İçinde kaynayan volkan patlamak için asasının olmasını bekleyemeyecek kadar hırçındı. Ama Hermione güçlerini kontrol etmeyi bir refleks gibi her durumda başarıyordu. Aklından Ron'un bu reflekse şükretmesi gerektiği geçti. Ginny aralarında kollarını iki yana açmış vaziyette Ron ve Hermione'nin arasında kalkan gibi dururken yapabileceği çok fazla şey yoktu. Bu durum sinirlerini bozmuştu.
Ginny'nin Harry hakkında söylediklerini bile duyamayacak kadar gözü dönmüş olan Hermione, Ginny'nin "Pekala Ronald-Hermione neden oturup daha ciddi konuları düşünmüyoruz?Burada hayatı tehlikede olan biri varr..?" dediğini idrak etmiş olsaydı Harry için iyi olmazdı.
Ama Hermione kendini Ron'a odaklamıştı. Yapabileceği hiç bir şey yok muydu?.. Elleri iki yanında sallanarak sağına, soluna döndü bir iki kez. Eline taş geçirse Ron'a fırlatabilirdi.
Taş yok.
Asa yok.
Çaresiz kalmıştı...
Çaresizlik hiç ona göre değildi. Vücudundaki bütün kan yanaklarına hücum ederken gözleri dolmaya başlamıştı. "Hayır. Şimdi olmaz!" İçinden gözyaşlarına hükmetmeye çalıştı ama olmadı... Diğerleri fark etmeden oradan uzaklaşmalıydı. Hırsından ağlamak kadar saçma bir şey daha olamazmış gibi geliyordu şimdi ona. Hangi duyguyu dorukta yaşasa ağlıyordu. Bu huyundan hep nefret etmişti.
Olduğu yerde dikilirken hışımla arkasına dönünce Ron bir an irkildi. Hermione hiç umursamadan eğilip kayışla bir arada tutulmuş kitaplarını alıp ayağa fırladı. Etraftaki parşömenleri toplamaya uğraşacak değildi. Hızlıca güneş ışığında parıldayan ihtişamlı Şato'ya doğru onlardan uzaklaşırken Ron'a omuz atmayı unutmadı. Ron koca cüssesiyle normalde bir nebze bile etkilenmezdi ama bu sefer dikkati dağılmış olacak ki sendeledi. Hermione Ron'un kolunun kendi omzundan daha çok acımadığına emindi.
Göl ve Hogwarts şatosu arasındaki yolun bu kadar uzun olduğunu beş senedir farketmemişti. Belki de şimdi ona öyle geliyordu... Ne olursa olsun bir an önce çim zeminden Giriş Salonu'nun süslü mermer zeminine basmayı istiyordu. Çimlerde koşarken yüzünü tek elinin içine alıp başını eğdiği için etrafındaki öğrencileri göremediği gibi hemen hemen hepsine de çarpmıştı. Hıçkırıklar arasında yolunu bulmak ne kadar zor ve saçmaysa o kadar rezil olmuştu...

Dakikalar geldi ve geçti… Artık Umbridge’in gelmesine gerek kalmamıştı, çünkü Ron’un son derece kırıcı sözler sarfettiği Hermione sonunda dayanamamış, gözünden damlayan bir iki yaşa aldırmadan kitaplarını kaptığı gibi Ron’a omuz atarak hışımla oradan uzaklaşmıştı. Arkasında sinirli bir Ron, ellerini iki yana açıp arkasından bakakalmış Ginny ve eli hala asasında bekleyen şaşkın bir Harry bırakmıştı.
“Bu da neydi şimdi?” dedi Harry, Hermione’nin giderken yanına almayı unuttuğu –ya da gözyaşlarından göremediği- birkaç parşömen rulosunu toparlarken. “Ne diye öyle konuştun ki? Viktor da nerden çıktı?” Fakat Ron cevap vermedi. Ona öyle delici bakışlar fırlatıyordu ki, sanki Draco Malfoy’un maddi durumları hakkında söylediği küçük düşürücü sözlerden birkaçını sarfetmişti ve Ron her an ona yumruk atabilirdi.

Hermione bir anda göz yaşlarına boğulup yanlarından uzaklaşırken Ginny,Ron ve Harry öylece kalakaldı.O an Ron'u öldürmemek için zor tutuyordu kendini.Hermione gibi güçlü bir kızı nasıl olup da ağlatabilmişti hayret doğrusu.
Kan beynine sıçramıştı,Ron'u oracıkta fareye çevirmemek için kendini zor tutuyordu.Tam ağzını açıp Ron'a saymaya başlayacaktı ki Harry konuştu:

“Ne diye öyle konuştun ki? Viktor da nerden çıktı?”

“Onun tarafını tut zaten!” diye bağırdı Ron iri iri açılmış gözleriyle Harry'e isyan ederek.Hemen ardından suçlu olduğunu farkedip gözlerini Harry'den kaçırdı “Şey… Gidip Angelina'yı bulmam gerekiyor. Quidditch... Sonra görüşürüz.”
Ginny yine ağzını açmıştı ki Ron arkasını dönüp bir hışımla onlardan uzaklaştı.Lanet olsun lafı ağzına tıkıp,laf karıştırıp sonra da gitmelerinden nefret ediyordu.

Sinirle iniltiye benzer garip bir ses çıkardı ve Harry'e bakıp yere dağılmış olan parşümenlere çevirdi kafasını.Eğilip onları toplamaya koyuldu her biri bir tarafa uçmuş olmasına karşın Hermione'nin onları yazmak için kütüphanede saatlerini harcadığını biliyordu.
Hepsi kendisinin suçuydu.Ne vardı ki bir kere de deli etmeseydi Ronald'ı.Ama çenesini tutmak mümkün değildi Ginny'nin.Ne Ginny ne Ron'un.Aslında tüm Weasley'lerin çenesini tutamamak gibi kusmuk tadında huyları vardı.Ama Ron'un Hermione'ye olan ilgisini tahmin edememişti.

''Off..''diye iç geçirdi.
Suçluluk duygusu bedenini kaplarken donuk bakışlarla parşümenleri toplamaya devam etti.

Harry, Ron'un Quidditch'i bahane edip aniden kaçıp gitmesinin ardından epey sersemlemiş şekilde Ginny'e baktı. Etrafa saçılmış parşömen rulolarını toplamasına yardım etti ve uzunca bir süre bir şey söylemeden oturdular. Harry onun kendini suçlu hissettiğini çok iyi biliyordu. Diğer yandan da Ron'un Viktor konusuna verdiği aşırı tepkiyi garipsemişti doğrusu. Noel Balosu'ndan önce Viktor Krum'ın düşmanıymış gibi olmadığı o günleri hatırladı ama bir sene öncesini düşünmek ona Noel Balosu'ndan çok aylarca rüyasında gördüğü mezarlığa o ve Cedric Diggory'nin anahtar kupa hilesiyle cisimlendiği ve yeşil ışığın nasıl canını aldığını hatırlatmıştı.
Yanlarından geçen Slytherinli kızların onun hakkında atıp tuttuklarını fark etmesiyle dikkati tamamen dağıldı. Ginny de en az onun kadar rahatsız olmuş görünüyordu ama sorun şuydu ki Harry yıllardır ilk kez Ginny'le ne konuşacağını bilemiyordu.
"Senin suçun değil." dedi, aralarında olan parşömen rulolarını yana doğru itip biraz yaklaştı. Çünkü farkında olmadan fazla uzağa oturmuştu ve Ginny'nin onu net duyabilmesi için sesini yükseltmesi gerekiyordu. Bu da, Harry zaten yeterince kötü bir şöhrete sahipken fazladan dikkat çekmekten başka işe yaramazdı.

Dalgın gözleri göle kilitlenmiş olan Ginny kendi kendini yemekle o kadar meşguldü ki,
bir süre hiç konuşmadan oturmakta olduklarını Harry konuşunca farketmişti.Sanki o,Ginny ile konuşunca üzerine sıcak yağmur damlaları yağdı,aynı anda güneş de ışığıyla gözlerini öyle bir kamaştırdı ki ürperdiğini hissetti.İçinde sanki bir anka kuşu küllerinden yeniden doğuyordu.
Son 1o saniyedir Harry'nin yüzüne aptal aptal bakıyordu.
'Neden bu kadar güzel gözleri olmak zorunda ki?Neden bana bu kadar uzak olmak zorunda..Ve neden..'
Ah hayırr!Yine yapıyordu işte.'Lanet olsun!' biran önce ona kilitlediği gözlerini ondan ayırıp söylediği şeye cevap vermeliydi.

Ne sormuştu ki?
'Ne sormuştu hatırla Ginny,hadiii seni aptal ' diye söylendi kendi kendine.

'ah tamam hatırladım.'

"Benim suçum olduğunu ikimizde biliyoruz."dedi gülümsemeye çalışarak.Bir yandan da yanağına hücum eden sıcaklığın dışarıya yansımamasını umuyordu.